Bir küçük ustacık tutar kurşunların çetelesini

Tavaf etmeli özgürlük, bilmeli, susuz çilesini

Açmasın tılsımlar gebe kalsın hayat

Gülleler bir umman, saklı kalsın hayat

Neden denize şefkat mayalamaz Nasrettin

Falcı! İnsan olmanın şeddesinden bahsettin

Tarihe bir yamadır garbın kirli elleri

Çanakkale yamandır, garb gördü erleri

Gölgeler taradı çiçekleri, çoğaldı ateşler

Kökleri toprağa hasret, düşer üçer beşler

Kibir harmanlıyor cesetleri, demir demir seferler

Ufukta yazılıydı, bu Yusuf gömleğidir ey keferler

Aşkın pazarında işte ipini sunmuş şahadet

Milattan sonraları işte avunmuşlara cesaret

Yürüyor geceler, geçiyor mart ve kızıllık

Yeryüzüne kapaklanırcasına, ardından karanlık

Hey hekim, kan’a ne oluyor böyle konuşsana

Yıldızlar yürüyor akıl deli divane, yanarcasına

Alınlara dokunur çilenin tadı, zafer ve huzur

Yusuf olmayana inmez melekler ve Hızır

Az ötede bulutta peygamber ve tatlı nur

Garb anlamaz, garb yatağında şaşar durur

Harfler dökülür tek ses ve renk ö-l-ü-m

Yusuf yüzlü mühürdür, rahattır zulüm

Kandil tütmez cephede Yusuflar titrer

Yusufların gömleği bedendir, yırtılır birer

Zaman dönmeli öfke rüzgâr gibi uçuyor

Şeytan bunu hesaplayamaz, kurtlar hırlıyor

Doğ artık güneş, bu hikâye tanıdık değil

Çanakkale bir mahşerdir tanıdık değil.

İşte yudumluyor derin hırsını sular

Yüzünde şeddeleniyor askerin samimi arzular

Yakar ruhları boğazın zulüm görmüş sessizliği

Çanakkale yusuftur anlatılmaz kimsesizliği

Bildi şark kanının canının rengini, imanmış

Şahadet ise karanlığa nur, duran zamanmış

Bakir cümledir Çanakkale, bitiyor kelamlar

Bütün harfler secde ediyor, binlerce selamlar

Yusuflar irkilir yıldızlar dökülür Çanakkale’de

Yusuflar dirilir, kalemler kurur Çanakkale’de

14.03.2013 – İbrahim GÜLEROĞLU