Dolmabahçe sarayında iki tarafın açıklamalarda bulunması tarihi bir portredir. Kürtlerin Cumhuriyet tarihinde eşitliği tecrübe ettikleri ilk tabloydu. Hak ettikleri ancak beyaz Türk çevrelerinin vesayeti ve bozuk ideolojileri sebebiyle göremedikleri rahatı bulmaya başladılar. Öcalan’la görüşmelerinin sağlanması bile bir öncelikti.

    Çözüm sürecinin başarıya ulaşması uluslar arası seviyede katil devletlerin ve ırkçı iç muhalefetin işine gelmeyecekti. Bunun için ellerinden gelen her dezenformasyonu, propagandayı yapacaklardı. Kobani provokasyonu, Gezi olayları, Paralel yapının çözümü istememesi, beyaz Türklerin gerilmiş sinirleri vs barışın önündeki engellerdi. Kullanılmaya müsait mega nifak kuruluşları bunlardı. Başımıza icat çıkarma diyecek kadar ufku geniş olan bu kesimlerin ülkeyi yönettiğini hayal bile etmek istemiyorum. Buradan mağduriyet yaratıp oy kazanmaya çalışan MHP ve Chp’nin barıştan yana olmayan tutumlarının fosilleşmesini ayrıca diliyorum. Ayrıca Nişantaşı aydını veya Beyaz Türkler denilen kısmın, CNN medyasının gazına gelen, Öcalan’ın rolünü çalmaya çalışan Selahattin Demirtaş’ı kınıyorum. Türkiye Türklerindir diyen bir medyanın alkış sesine göre politikasını ayarlamamalıdır. Oyumu HDP’ ye veriyorum diyen Nazlı Ilıcak gibi gazetecilerin, Hürriyet gazetesinin barışa katkısı olmaz. Sayın Demirtaş bu kesimlerden medet ummasın.

   Başarıya ulaştığı takdirde ise, İslam dünyasına, Latin Amerika’dan tutun Afrika’ya, Uzak Doğuya kadar açılabilecek bir enerjinin ortaya çıkacağına inanıyorum. Bin yıllık kardeşlik müessesesinin yıkılmasını bekleyen çevrelere, daha doğrusu ittihad-ı İslam’ı istemeyen Emperyalist batıya karşı çözüm sürecine destek veriyorum. Birçok âlimin hayalini kurduğu İttihad-ı İslam’ın çözüm süreci ile başlamasını Arap dünyasına kadar uzanmasını Allah’tan niyaz ediyorum. Geçmişte yaşanılan haksızlıklar olmuştur ancak burada bilinmesi gereken şudur: ne Kürtler Türklere karşı zafer kazanmış olacak nede tersi. Burada kazanan iki taraftır, dolayısıyla İslam Alemidir. Ulus devlet saçmalığına karşı demokrasinin zaferidir. Halka karşı savaşan vesayetçilerin mağlup olmasıdır.